Było około 10, kiedy obudziły mnie promienie słońca padające na moją twarz. Otworzyłam oczy, spodziewając się widoku salonu, a tu niespodzianka, byłam w moim pokoju. Ciekawe jak się tam znalazłam. Odłożyłam moje przemyślenia na później, ponieważ mój brzuch upomniał się o śniadanie. Wyjęłam z szafy ciemno granatowe rurki, biały top i miętowo-niebieską koszulę w kratkę, po czym poszłam do łazienki pod prysznic. Ponieważ byłam głodna, to nie myłam się zbyt długo, bo już po 10 minutach, wsmarowywałam truskawkowy balsam w swoje ciało. Ubrałam się w przygotowany wcześniej zestaw, wysuszyłam i rozczesałam włosy, postanowiłam zostawić je dziś rozpuszczone, a na koniec umalowałam się. Zeszłam po schodach na dół i udałam się do kuchni. Pomimo tego, że była już 10.30, w kuchni zastałam tylko Nialla.
- Cześć. Gdzie reszta?- zapytałam, odrywając chłopaka od robienia naleśników.
- Cześć. Jeszcze śpią, wczoraj późno poszliśmy spać.- popatrzył się na mnie i uśmiechnął.
- A no właśnie. Skoro już jesteśmy przy wczorajszym wieczorze i spaniu, to może wytłumaczysz mi jakim cudem znalazłam się u siebie w pokoju?- zapytałam, wyciągając sok pomarańczowy z lodówki i nalewając go sobie do szklanki.
- Zaniosłem cię.- powiedział obojętnie, nalewając na patelnię masy na kolejnego naleśnika. Popatrzyłam się na niego pytająco, co musiał zauważyć, bo odpowiedział mi już trochę dokładniej.- No oglądaliśmy film, ale ty zasnęłaś, oparta o moje ramię, no to wziąłem cię na ręce i zaniosłem do pokoju, stwierdziłem, że raczej się nie wyśpisz na kanapie.- uśmiechnął się i przewrócił naleśnika na drugą stronę.
- Dziękuję. Rzeczywiście ta kanapa nie należy do najwygodniejszych.- również się uśmiechnęłam.- Nie wiedziałam, że umiesz gotować.- stwierdziłam, wskazując na naleśniki, które były ułożone na talerzyku, na blacie.
- Bo nie umiem, ale parę rzeczy muszę umieć zrobić, bo inaczej umarł bym z głodu.-zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.
- A znajdzie się dla mnie parę naleśników?- zapytałam z nadzieją w głosie i miną kota ze Shreka.
- Jasne, siadaj.- posłusznie usiadłam prze stole. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się, a po jakiś pięciu minutach Niall podał mi talerz z naleśnikami, polanymi czekoladą i z kawałkami truskawek. Wyglądały smakowicie. Chłopak usiadł na przeciwko mnie i uważnie mi się przyglądał, pewnie chciał zobaczyć moją reakcje na jego dzieło. Ukroiłam kawałek naleśnika i wzięłam go do ust. Boże, w życiu nie jadłam czegoś tak pysznego.
- I jak?- zapytał blondasek, ale ja mu nie odpowiedziałam, tylko dalej rozkoszowałam się smakołykiem, a po za tym miał tak śmieszną minę, że nie mogłam się powstrzymać od tego, żeby przytrzymać go w niepewności.- Melisa?- znowu zapytał, a ja znowu nic.- Aż tak nie dobre, że nie da rady się ich przełknąć?- jego mina była, aż tak genialna, że nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem, a Niall tylko się na mnie popatrzył zdziwiony.
- Są pyszne, w życiu nie jadłam lepszych. Chciałam cię tylko przytrzymać chwilkę w niepewności.- powiedziałam, jak już się uspokoiłam.
- No wiesz. Ja się staram, a ty mi tu taki numer wywijasz.- powiedział łamiącym się głosem, spuścił głowę i zaczął płakać...
- Niall, to był tylko żart. Daj spokój, przepraszam.- powiedziałam łamiącym się głosem, a on momentalnie podniósł głowę, a na jego twarzy widniał szeroki uśmiech.
- Mam cię!- krzyknął i zaczął się śmiać, wzięłam do ręki winogrono, które leżało na stole w szklanej misce, razem z innymi owocami i rzuciłam nim w chłopaka, który popatrzył się na mnie znacząco.- Już nie żyjesz!- krzyknął, wstał szybko z krzesła i zaczął mnie gonić, a ja zaczęłam krzyczeć i przed nim uciekać, po całym salonie. Okazał się być ode mnie szybszy, złapał mnie od tyłu i okręcił wokół własnej osi. Zaczęliśmy się śmiać, ale przerwało nam znaczące odchrząknięcie. Niall mnie puścił, wyprostowaliśmy się i popatrzyliśmy się w stronę reszty domowników, która stała na dole schodów i patrzyła się na nas. Nie wiem co mieli zamiar zrobić, ale Charlie miała w ręce miśka, Liam z Louisem kije baseballowe, Zayn kwiatka w doniczce, a Harry kij do golfa.
- Co wy robicie?- spytał w końcu Liam.
- Wygłupiamy się, ale lepsze pytanie co wy robicie z tymi rzeczami w rękach.- odpowiedział mu Niall.
- No jak to co? Usłyszeliśmy krzyki Mel, więc złapaliśmy to, co było pod ręką i pobiegliśmy ją ratować.- powiedział Harry.
- Jak widzicie, nic mi nie jest, więc możecie opuścić "broń".- zaśmiałam się i ruszyłam do kuchni, dokończyć śniadanie, a Niall zrobił to samo. Z powrotem usiedliśmy przy stole i zabraliśmy się za jedzenie naleśników.
- Właśnie. Obiecałeś mi wczoraj zemstę, masz już jakiś plan?- przerwałam ciszę, bo przypomniałam sobie wczorajszą sytuację w salonie.
- Spokojnie, jeszcze nic szczególnego nie wymyśliłem, ale mam już zarys.- uśmiechnął się do mnie.
- No, niech ci będzie.
- Kto zrobił naleśniki?- do kuchni wpadli Harry z Louisem.
- Niall.- powiedziałam, a oni popatrzyli się na mnie tak, jakby zobaczyli jednorożca.
- Co się tak patrzycie?- zapytał Liam chłopaków, po tym jak wszedł do pomieszczenia razem z Zaynem i Charls.
- Niall... zrobił naleśniki.- powiedział Harry.
- Niall? Przecież on nie umie gotować.- zaśmiał się Zayn.
- Umiem, tylko że wy zawsze robicie mi jedzenie, więc po co mam się męczyć?- powiedział Niall.
- Naprawdę to Niall je zrobił? I są zjadliwe?- zapytał Liam, a wszystkie oczy zwróciły się na mnie.
- Naprawdę, to Niall zrobił naleśniki i są zjadliwe, a właściwie to są przepyszne, w życiu nie jadłam lepszych.- odpowiedziałam i wróciłam do pochłaniania ostatniego naleśnika.
- No nie wierzę. Czy ona naprawdę powiedziała, że Niall robi naleśniki lepsze od moich?- spytał Harry z oburzoną miną, na co reszta odpowiedziała tylko krótkie "Yhym". Wzięłam, pusty już talerz, po czym włożyłam go do zmywarki i wyszłam z kuchni, wymijając po drodze chłopaków, którzy dalej stali jak słupy soli, Charls otrząsnęła się dość szybko i zabrała za robienie śniadania.
"Oczami Nialla"
Siedzę sobie u siebie w pokoju i gram na mojej ulubionej gitarze.
- Niall, jedziemy na wywiad!!!- wydarł się z dołu Harry, kiedy wychodziłem z mojego pokoju.
- Idę!- odkrzyknąłem i zleciałem po schodach na dół.
- Nie mówiliście, że macie dziś wywiad. Myślałyśmy, że mamy wolne.- z kuchni wyłoniły się dziewczyny.
- Bo macie. To jest wywiad dla radia, więc nie musimy się stroić.- powiedział Liam.
- To fajnie. Powodzenia, ja idę do Lou, wrócę za jakąś godzinkę- dwie. Pa.- powiedziała Charlie i wybiegła z domu, zakładając uprzednio swoje czarne conversy.
- Dobra to my idziemy.- powiedział Zayn i również wyszliśmy z domu. Louis poszedł po auto, a my czekaliśmy przed domem, po jakiś 2 minutach, Lou podjechał czarnym Land Roverem, poupychaliśmy się do auta i już mieliśmy ruszać, kiedy przypomniałem sobie, że nie wziąłem telefonu.
- Czekaj!- krzyknąłem, a chłopcy popatrzyli się na mnie jak na wariata.- Zapomniałem telefonu.- wyskoczyłem z auta i popędziłem do domu, a następnie do mojego pokoju, chwyciłem urządzenie i już miałem schodzić po schodach, kiedy nagle usłyszałem to, wydobywające się z pokoju Mel. Wychyliłem lekko głowę, tak żeby móc zobaczyć co się dzieje w pomieszczeniu. Zobaczyłem dziewczynę, która siedziała na łóżku, z gitarą w ręku i grała tak piękną melodię, że aż przyjemnie się jej słuchało. Kiedy Mel skończyła grać, klasnąłem 3 razy w ręce, ona gwałtownie obróciła głowę w moją stronę.
- Co ty tu robisz?- spytała zdezorientowana.
- Zapomniałem telefonu.- pomachałem jej urządzeniem, które trzymałem w ręku.- To było genialne.
- Wcale nie, to było tylko jakieś brzdękolenie.- powiedziała i spuściła głowę.- Nie mów o tym nikomu.
- Dobra, ale ja i tak wiem swoje. Teraz muszę lecieć na ten wywiad, ale później do tego wrócimy, a i jeszcze jedno, wymyśliłem jak się zemścimy. Pa.- uśmiechnąłem się do niej i wybiegłem z domu, wpadając do auta.
- Co tak długo? Kupowałeś ten telefon, czy jak?- zapytał Liam.
- Nie mogłem go po prostu znaleźć. Jedźmy już.- powiedziałem i ruszyliśmy.
Niall.. Kucharz lepszy od Harrego?!
OdpowiedzUsuńHmm.. Chcę to sprawdzić <3 :)
Suuuuuupcio ;*
// @rainbow_loff